Rozdział 14

"Fabryka"
(perspektywa Julii)
-Uwaga, uwaga!-usłyszeliśmy głos Delmas'a-Mam dwa komunikaty. 1.Z radością informuję, że do naszej szkoły dołączyli dwaj nowi uczniowie z Polski-Julia Ostrowska i Damian Staszczak. Proszę ich o zgłoszenie się do mojego gabinetu. A druga informacja: W piątek za tydzień (teraz jest poniedziałek) odbędzie się przedświąteczny bal. Będziecie na nim tańczyli poloneza dlatego codziennie o 17.30 odbywać się będą obowiązkowe próby.-wszyscy wrzasnęli "Nie!!!"-Cisza!!! Bal będzie o godzinie 16.00. A i macie podzielić się w pary, a jak nie to zostaniecie przydzieleni losowo. To wszystko.-i odszedł.
-Próby! Codziennie!-oburzyła się Aelita.
-Jak by lekcji było mało!-dodał Ul.
-A ja? Co mam powiedzieć!?-krzyknęła Yumi.
-Racja... Ty masz najgorzej...-powiedziała Pati.
Szturchnęłam Damiana, a on zrozumiał i powiedział:
-Idziemy z Julią do tego gabinetu...
-Tylko nie wiemy gdzie on jest...-dodałam.
-Ja Was zaprowadzę!!!-wrzasnął Will i szybko wstał od stołu.
-Ok-odparliśmy i poszliśmy.
-To tu!-powiedział brunet i wskazał na uchylone drzwi.
-Ty pierwszy!-powiedziałam i wepchnęłam Damiana do środka. Nawet nie zdążył zaprotestować. :-D
-Ju...lia?-zaczął Will.
-O co chodzi?-zapytałam.
-Czyyy... Ppp... poszłłłaaa...-jąkał się.
-Pewnie, że tak!-odpowiedziałam oszczędzając mu męk i uśmiechnęłam się.
-Dzięki...-wyszeptał i zarumienił się.
-Teraz ty masz iść!-powiedział Polak wychodząc zza drzwi-Idę szukać pokoju...
-A jaki masz numer?-zapytał.
-Yyy... Chyba... 3...-więcej nie usłyszałam, bo weszłam do Delmas'a.
-Ty jesteś Julia, tak?-nie jestem tym Polakiem co był tu przed chwilą!.
-Tak-odpowiedziałam.
-Ach tak... No więc...-zaczął-Nie ma już za wiele wolnych pokoi, więc musisz zamieszkać z kimś. To ci obojętne, czy masz kogoś z kim byś chciała?
-Yyy... Właściwie... Chciałabym z Patrycją i Aelitą, mogę?
-Tak. Akurat mieszkają we dwie w pokoju 3 osobowym. Tutaj masz klucz i plan lekcji. Od jutra je zaczynasz. Będziecie razem w klasie. A! I pamiętaj o próbach poloneza.
-Tak, oczywiście... Dziękuję-odparłam i wyszłam na korytarz.
Postanowiłam pójść do pokoju i się rozpakować. Ruszyłam w poszukiwaniu pokoju nr xxx (nie pamiętam :)). Po 20 min błądzenia w końcu trafiłam i weszłam do środka.
-O nie...-jęknęłam widząc "wolne" łóżko dla mnie, bo leżała na nim cała sterta rzeczy Pati i Aelity. No cóż... Postawiłam dużą walizkę i dwie torby (zawsze brałam dużo rzeczy :D) przy ścianie i zwaliłam wszystko na podłogę. Będą miały sprzątanie...
Gdy po dwóch godzinach skończyłam stwierdziłam, że jest dopiero 10:34 i mam prawie 3 godziny do obiadu...
-Co by tu porobić?-zaczęłam głośno myśleć-Hmmm... Już wiem! Pójdę na spacer...-i wyszłam z pokoju.
Poszłam w stronę jakiegoś lasu i brzegiem rzeki dotarłam do fabryki. Już miałam wracać gdy...
-Cccooo to jjjest...?-zapytałam samą siebie gdy zauważyłam nad tym budynkiem kruczo czarne chmury, a wszędzie wkoło niebo było jasnoniebieskie i pokryte białymi chmurkami.-Dziwne... Pójdę to sprawdzić...-i weszłam na most, później do fabryki. Długo po niej łaziłam w górę i w dół, aż winda zawiozła mnie do dziwnego pomieszczenia. Na środku stał ogromny... komputer? W każdym razie jakaś maszyna... Przd nią stal fotel. Usiadłam na nim, a wtedy na ekranie wyświetlił się napis:
"WITAJ JULIA! WRESZCIE JESTEŚ. ZJEDŹ WINDĄ NIŻEJ I WEJDŹ DO SKANERA.
-Allleee...?-zaczęłam.
-W tej chwili wykonaj!!!-wrzasnął jakiś głos, jakby z głośnika. Szybko pobiegłam do windy.
-Chcę być w szkole!!! Po co tu przychodziłam!?-wrzasnęłam i nagle...
-Jjj...-powiedziałam bezgłośnie. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Siedziałam na moim łóżku w pokoju, a tyłem do mnie stała Aelita i kończyła rozmowę przez telefon. O nie!!! Co teraz!? Jak mnie zobaczy to... to... (no wiecie o co chodzi :)) Schowam się! Nie... Wyjdę szybko z pokoju! Nie... (Aelita kończy) Nie!!! Jak ja bym chciała być teraz niewidzialna!

(perspektywa Patrycji)
-Hej, Aelita!-powitałam dziewczynę, wchodząc do pokoju-Czemu nie było Cię na francuzkim?
-Moja bardzo daleka ciotka dzwoniła i powiedziała, że ma jakąś ważną sprawę-powiedziała przerażona i zaskoczona.
-Przecież ty nie masz rodziny...-zaczęłam.
-Też tak myślałam!-wybuchła-Ale okazuje się, że się myliłam!-i zaczęła płakać.
-A-aeli...
-Zostaw mnie samą...
-Ale...
-Chcę być sama...
-Ale nie...
-Zostaw mnie...
-Ale Aelita!
-Wyjdź!!!!!-wrzasnęła. Takiej jej nie znałam.
-Okej-poddałam się-Ale jak...
-Wynocha!!!

-------------------------------------

Hejka!!!
Bardzo, bardzo, bardzo, bardzo razy nieskończoność nic nie wstawiałam, więc bardzo, bardzo, bardzo, bardzo razy nieskończoność Was przepraszam. Zaczął się rok szkolny i mam mniej czasu na pisanie, ale bedę (mam nadzieję) wstawiała rozdziały co tydzień i będą takie jak ten (dosyć długie), bo czerpię inspirację ze szkoły :)

Pozdro
Jula xoxo
PS. Zapraszam na z-pamietnika-ksiazkoholika.blogspot.com